Znani Polacy, którzy odeszli w ostatnim roku. Pamięć o nich będzie trwać

Janusz Sztyber – 13 listopada 2021

Janusz Sztyber urodził się 25 listopada 1951 roku w Elblągu. Ukonczył szkołę muzyczną w klasie skrzypiec. Był członkiem grupy wokalnej Familia, założonego przez Antoniego Kopffa. W 1980 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie spędził 27 lat. Ukończył wydział realizacji telewizyjnej na Columbia College w Chiacago w 1985 roku, a później także Sherwood Conservatory School of Drama.
W 2006 roku w Warszawie rozpoczął współpracę z TR Studios jako lektor. Realizował się także jako aktor. Mogliśmy oglądać go w serialach „Na dobre i na złe” czy „Samo życie”. W 2015 był półfinalistą 10. edycji programu Must Be the Music. Tylko muzyka na Polsacie, a w 2019 finalistą 1. edycji The Voice Senior na antenie TVP2.
Mieszkał w Warszawie. Współpracował z dwumiesięcznikiem „Replika”, który porusza tematykę LGBTQ, a jego wydawcą jest stowarzyszenie Kampania Przeciw Homofobii.

Kamil Durczok – 16 listopada 2021
Kamil Durczok w latach 1993-2006 pracował w Telewizji Polskiej. Następnie przeszedł do stacji TVN, w której spędził kolejnych dziewięć lat. Był redaktorem naczelnym i prowadzącym „Faktów”. W latach 2016-2019 kierował portalem Silesion.pl, w tym samym czasie prowadził w telewizji Polsat program Brutalna prawda. Durczok ujawnia (później pod nazwą Durczokracja).

Dziennikarz w 2003 roku przeszedł chorobę nowotworową. Zmagania z rakiem opisał w rozmowie z Piotrem Mucharskim w książce „Wygrać życie”.

Artur „Waluś” Walczak – 26 listopada 2021
Polski strongman i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Rekordzista świata siłaczy w konkurencji przejście z dwiema walizkami, każda o wadze 150 kg, na odległość 50 metrów.


Antoni Gucwiński – 8 grudnia 2021

Antoni Gucwiński urodził się 24 sierpnia 1932 roku w Porębie Małej. W 1966 roku został dyrektorem Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu i pełnił tę funkcję do końca 2006 roku. Podczas swojej kariery opublikował ponad 100 artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz 18 książek.
Wraz z żoną Hanną Gucwińską tworzył liczne programy telewizyjne o zwierzętach w Telewizji Polskiej, w tym serię „Z kamerą wśród zwierząt”, liczącą ponad 750 odcinków. Od 1994 do 2003 roku prowadził także program „Znajomi z ZOO”. Wyreżyserował lub stworzył scenariusze do kilku filmów przyrodniczych, w tym: „Jak rodzą się węże”, „Sarenka”, „Goryle” czy „Gniazdo wikłaczka”.
W 2001 roku otrzymał doktorat honoris causa przyznany przez Akademię Rolniczą we Wrocławiu. W 2003 roku został laureatem Orderu Uśmiechu, który odebrał w Świdnicy.

Sylwester Chęciński – 8 grudnia 2021

Sylwester Chęciński zmarł w wieku 91 lat. Był reżyserem, scenarzystą i twórcą kultowej trylogii o Kargulach i Pawlakach, w skład której weszli „Sami swoi”, „Nie ma mocnych” i „Kochaj albo rzuć”. Swój pierwszy pełnometrażowy film fabularny wyreżyserował w 1961 r. Była to „Historia żółtej ciżemki”.
Chęciński od 1976 do 1980 roku pełnił funkcję zastępcy kierownika artystycznego Zespołu Filmowego „Iluzjon”, a w latach 1988-91 w Zespole Filmowym „Kadr”. Sylwester Chęciński wyreżyserował również „Wielkiego Szu”, „Rozmowy kontrolowane”, „Agnieszkę 46”, „Katastrofę”, „Legendę”, „Pierwszą miłość” czy „Diament radży”. 

Alicja Tysiąc – 12 grudnia 2021

Alicja Tysiąc od urodzenia miała poważne problemy ze wzrokiem. Mając dwójkę dzieci, podjęła decyzję, że ze względu na stan zdrowia, nie chce mieć kolejnych. Jednak w 2000 r. kobieta przypadkowo zaszła w ciążę. Mając świadomość ryzyka utraty wzroku w czasie porodu, zwróciła się do trzech okulistów z prośbą o konsultacje. Wszyscy lekarze stwierdzili, że z powodu patologicznych zmian w siatkówce, ciąża i poród stanowią duże zagrożenie dla oczu pacjentki. Jednak żaden z nich nie chciał wydać zaświadczenia zezwalającego na aborcję. Wskazanie do przerwania ciąży ze względu na stan zdrowia pacjentki wydała w końcu internistka. Decyzję zakwestionował prof. Romuald Dębski. Alicja Tysiąc urodziła córkę w styczniu 2001 r. Kilka tygodni po porodzie wzrok kobiety znacznie się pogorszył. Stwierdzono też wylew krwi w prawym oku i dalszą degenerację plamki żółtej w lewym.W marcu 2001 r. Alicja Tysiąc złożyła do prokuratury doniesienie o popełnieniu przestępstwa przez prof. Dębskiego. Postępowanie zostało umorzone. W styczniu 2003 r. Tysiąc wniosła skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka przeciwko Polsce. Cztery lata później ETPCz uznał, że Polska naruszyła art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, mówiący o prawie d poszanowania życia prywatnego. Nakazał też Rzeczpospolitej Polskiej wypłatę 25 tys. euro zadośćuczynienia dla Tysiąc oraz 14 tys. euro na pokrycie kosztów sądowych.

Tadeusz Ross – 14 grudnia 2021

 Tadeusz Ross urodził się 14 marca 1938 roku w Warszawie. W 1959 roku ukończył studia w PWST i zadebiutował w teatrze. Szeroka publiczność zna go z licznych telewizyjnych i estradowych występów satyrycznych i komediowych – głównie z programu „Zulu-Gula”. W III programie Polskiego Radia tworzył wraz z Piotrem Fronczewskim cykliczną audycję „Rossmówki”. Stworzył także serię monologów o Staśku i scenariusze do kilku odcinków serialu „Miodowe lata”.
W 2006 roku zaangażował się w politykę – wybrano go radnym miasta stołecznego Warszawy z ramienia Platformy Obywatelskiej. W 2007 roku uzyskał mandat poselski. W 2009 bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego. W 2013 objął mandat europosła VII kadencji, zastępując Rafała Trzaskowskiego. W PE dołączył do grupy chadeckiej. W 2014 nie uzyskał reelekcji. W tym samym roku został natomiast radnym powiatu piaseczyńskiego. W wyniku wyborów w 2018 roku powrócił w skład stołecznej rady miejskiej.

Miłogost Reczek – 14 grudnia 2021

Miłogost Reczek to aktor, który nie miał może głośnego nazwiska, za to dysponował rozpoznawalnym od pierwszych sekund głosem. Wśród graczy komputerowych był Vesemirem i Viktorem Vektorem, fani bajek mogli znać go jako Juliusza Cezara z animowanych przygód Asteriksa i Obeliksa. Podkładał głos w „Jak wytresować smoka”, „Pinokiu”.
Występował też w znanych polskich serialach: „Ranczu”, „Samym życiu”, „Świecie według Kiepskich”. Słyszeliśmy go w dubbingu produkcji z Marvel Cinematic Universe czy świata „Gwiezdnych Wojen”. W jednej z ostatnich ról wcielał się w lekarza w netfliksowym „W głębi lasu”. Z kolei w telewizji jego ostatnim występem był serial „Artyści”. W trakcie swojej bogatej kariery aktor nagrywał też audiobooki i występował w teatrze. 
Współpracował z Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem Dramatycznym im. Gustawa Holoubka w Warszawie, Teatrem Kamienica czy Teatrem 6. piętro. Szkolił kolejnych artystów na wydziale aktorskim Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Pisał też sztuki teatralne: „Chiny”, „Korkociąg” czy „Cztery i pół minuty”.

Żora Korolyov – 21 grudnia

Żora Korolyov tańczył od 8 roku życia. Mając 9 lat zdobył tytuł mistrza Ukrainy juniorów w stylu latynoamerykańskim, standardowym w kombinacji 10 tańców, a później dwukrotnie obronił tytuły. W 2002 roku zdobył pierwsze miejsce na turnieju Vienna Open i tytuł wicemistrza Niemiec w tańcach standardowych. W 2003 roku przeprowadził się do Polski i z Martą Sztobryn zdobył tytuł młodzieżowego Mistrza Polski, po czym reprezentował nasz kraj na mistrzostwach świata. W 2005 roku tańczył z Izabelą Janachowską, z którą dotarł do półfinałów mistrzostw świata, finału Mistrzostw Europy Środkowej i dwukrotnie do finału Mistrzostw Unii Europejskiej.
Szeroka publiczność poznała go w programie „Taniec z Gwiazdami” na antenie TVN – wystąpił w trzech edycjach popularnego show. Poza tańcem, Żora Korolyov grał także w serialach. Mogliśmy go oglądać m.in. w „Tylko Miłość”, „Egzaminie z Życia”, „Niani” czy „Ojcu Mateuszu”. 

Witold Kopeć – 3 stycznia 2022

Witold Kopeć w trakcie swojej kariery był związany z kilkoma polskimi teatrami – w Olsztynie (Teatr im. Stefana Jaracza), w Bydgoszczy (Teatr Polski), w Szczecinie (Teatr Polski, Teatr Współczesny) i oczywiście wspomnianym Teatrem im. Juliusza Osterwy w Lublinie. Grał również w popularnych polskich serialach. Widzowie kojarzyć go mogą z produkcji takich jak „Wojenne dziewczyny”, „Komisarz Aleks”, „M jak miłość”, „Pierwsza miłość” czy „Prawo Agaty”. Oglądać mogliśmy aktora także w filmach, w tym m.in. „Listach do M”., „Paniach Dulskich” czy „Chopin. Pragnienie miłości”. 

Andrzej Nowak – 4 stycznia 2022

Andrzej Nowak urodził się w 1959 r. w Opolu. Był założycielem zespołu TSA, zaliczanego do do prekursorów heavy metalu w Polsce. W latach 80. grał z Tadeuszem Nalepą i Martyną Jakubowicz. Współtworzył też legendarną sesję nagraniową "I Ching" (1982/1983) z udziałem m.in. muzyków grup Perfect (Zbigniew Hołdys, Andrzej Nowicki, Piotr Szkudelski, Andrzej Urny), TSA (także Janusz Niekrasz), Osjan (Wojciech Waglewski), Porter Band (Wojciech Morawski), Breakout (Tadeusz Trzciński), Krzak (Jerzy Kawalec) i Maanam (Paweł Markowski).
W 1999 założył zespół Złe Psy, a od 2001 r. ponownie grał w zespole TSA. W 2008 r. wystąpił w filmie dokumentalnym „Teoria hałasu” z serii „Historia polskiego rocka”. Pojawił się też gościnnie na albumie „Test és vér” węgierskiej grupy Hungarica. W jego dyskografii jest kilkadziesiąt płyt. 

Przemysław Gąsiorowicz – 8 stycznia 2022

Aktor Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. Brał udział oraz zdobył liczne nagrody na wielu ogólnopolskich przeglądach i konkursach kabaretowych, realizacje telewizyjne m.in. TVP 2, HBO, TVN Siedem, Comedy Central. 

Andrzej Kozioł – 13 stycznia

Andrzej Kozioł występował w zespole VOX od czasu jego powstania, tj. od 1978 roku, gdy grupę założył Witold Paszt. W formacji byli wtedy również Ryszard Rynkowski oraz Jerzy Słota. Po raz pierwszy przed publicznością wystąpili w kwietniu 1979 roku na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej w Poznaniu. Tam wykonali piosenkę „Dwa życia, dwa nieba”. Potem występowali już regularnie na krajowych i zagranicznych festiwalach piosenki. Ich wizytówką stał się utwór „Bananowy song”.
Na Festiwalu Interwizji w Sopocie w 1980 zespół otrzymał I Nagrodę Dnia Płytowego i Nagrodę Publiczności za wykonanie piosenki „Bananowy song”. Płyta „Monte Carlo Is Great” sprzedała się w nakładzie ponad 400 tysięcy egzemplarzy. W tym samym roku zespół zdobył Grand Prix na festiwalu Bratysławska Lira, a w 1982 roku – główną nagrodę w Rostocku. Vox wygrywał plebiscyty radiowe, telewizyjne i prasowe. Koncertował na całym świecie – w NRD, RFN, Holandii, Szwecji, na Kubie, w Czechosłowacji, ZSRR i Bułgarii oraz w ośrodkach polonijnych USA, Kanady i Australii. Znanymi przebojami stały się utwory jak „Rycz mała, rycz” czy „Szczęśliwej drogi już czas”.
W 1987 roku z zespołu odszedł Ryszard Rynkowski, a od 1996 roku grupa występowała jako tercet, bez Andrzeja Kozioła. Po odejściu z grupy Kozioł prowadził kawiarnię artystyczną i występował w spotach reklamowych oraz czytał audiobooki.

Antonina Girycz-Dzienisiewicz – 19 stycznia

Antonina Girycz–Dzienisiewicz była absolwentką Studia Dramatycznego we Wrocławiu. W latach 1959-60 występowała w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu, w latach 1960-61 w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu. W latach 1961-64 była aktorką Teatru Lubuskiego w Zielonej Górze, a w latach 1964-67 Teatrzu Polskiego we Wrocławiu. Od 1967 roku do śmierci występowała w Teatrze Współczesnym w Warszawie.
W trakcie swojej kariery zagrała w wielu spektaklach Teatru Telewizji, m.in. „Strachu i nędzy III Rzeszy”, „Malowanej żonie”, „Dziadach” czy „Komu wierzycie”. W swoim dorobku ma także 156 audycji i słuchowisk Teatru Polskiego Radia.
Podkładała głos pod postaci z wielu bajek i kreskówek. Była m.in. Kloto w „Herculesie”, Swatką w „Mulan”, mamą Eustachego w „Chojrak - tchórzliwy pies” czy Gerdą w „Krainie Lodu”. Zagrała w znanych filmach i serialach, w tym: „Polowaniu na muchy” Andrzeja Wajdy, „Czterdziestolatku” Jerzego Gruzy, „Domu” Jana Łomnickiego, „Zmiennikach” Stanisława Barei, „13 posterunku” Macieja Ślesickiego, „Niani”, „M jak miłość”, „Rodzince.pl” czy „Przepisie na życie”. 

Barbara Krafftówna – 23 stycznia

Barbara Krafftówna przez ponad 60 lat zachwycała widzów zarówno w kinach, jak i teatrach. Urodzona w 1928 roku aktorka cieszyła się ogromną sympatią. W 1946 roku zadebiutowała w Teatrze Wybrzeże rolą Rybaczki w „Homerze i orchidei”, sztuce Tadeusza Gajcego.
W kolejnych latach aktorkę można było zobaczyć w niezliczonej ilości spektakli. Występowała na deskach teatrów im. Stefana Jaracza w Łodzi (1949-50), Dramatycznego we Wrocławiu (1950-53, 1957-64, 1981-82), oraz warszawskich: Nowej Warszawy (1953-56), Komedia (1956-57), Narodowego (1964-69), Syrena (1969) i Współczesnego (1981-82).
Barbara Krafftówna ma na swoim koncie także wiele wybitnych ról filmowych. W 1953 toku zadebiutowała filmie Jana Rybkowskiego, epizodem w „Sprawie do załatwienia”. Grała również w wielu filmach Wojciecha Jerzego Hasa. Wcielała się w rolę Zosi w „Złocie”, Camilli de Tormez w „Rękopisie znalezionym w Saragossie” oraz Jadwigi w „Szyfrach”. Do tej pory wielu krytyków uważa, że najwybitniejsza kreacja aktorki to Felicja w J„ak być kochaną”. Za rolę w produkcji otrzymała nagrodę na festiwalu w San Francisco. Artystkę można było także zobaczyć w filmach Kazimierza Kutza i Andrzeja Wajdy. Widzowie z pewnością kojarzą Barbarę Krafftównę z seriali np. „Czterej pancerni i pies”, „Życie na gorąco” oraz „Bank nie z tej ziemi”. Z powodzeniem występowała również u Jana Pietrzaka w kabarecie „Pod Egidą” oraz w „Kabarecie Starszych Panów”.
W 2006 r. otrzymała Złoty Medal Gloria Artis za zasługi dla polskiej kultury. Trzynaście lat później Andrzej Duda odznaczył Barbarę Krafftównę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Maria Nurowska – 3 lutego 2022

Maria Nurowska urodziła się w 1944 roku w Okółku na Suwalszczyźnie. Ukończyła filologię polską i słowiańską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała na łamach tygodnika „Literatura”. Była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jej książki cieszyły się dużą popularnością w Polsce, ale i poza granicami kraju. Były tłumaczone m.in. na język niemiecki, czeski oraz francuski.
W swojej karierze Maria Nurowska napisała sztuki teatralne, zbiór opowiadań, a także powieści. Jest autorką takich publikacji jak: „Małżeństwo Marii Kowalskiej”, „Przerwa w podróży”, „Nie strzelać do organisty”, „Wyspa na lądzie”, „Reszta świata”, „Sprawa honoru”, „Hiszpańskie oczy”, „Listy miłości”, „Panny i wdowy”, „Miłośnica”, „Mój przyjaciel zdrajca", „Nakarmić wilki", „Miłość rano, miłość wieczorem”, „Wariatka z Komańczy”, „Bohaterowie są zmęczeni”, „Dziesięć godzin”. 

Daniel Passent – 14 lutego 2022

Daniel Passent na początku swojej dziennikarskiej przygody publikował na łamach „Sztandaru Młodych”. Współpracował z prowadzonym przez Jana Pietrzaka kabaretem „Pod Egidą”. W 2006 roku założył bloga „En Passant”. Na antenie TOK FM prowadził audycję „Goście Passenta”. W latach 1996–2002 pełnił funkcję polskiego ambasadora w Chile.
Opublikował kilkanaście książek, m.in.: „Bywalec”, „Bitwa pod wersalikami”, „Obywatelu, nie denerwujcie się”, „Co dzień wojna”, „Pan Bóg przyjechał do Monachium”, „Rozbieram senatora”, „To jest moja gra”, „Choroba dyplomatyczna”, „Codziennik”, „Passa”. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Daniel Passent był mężem Marty Dobromirskiej-Passent, mieszkali razem na warszawskim Żoliborzu. Przed laty był związany z tekściarką Agnieszką Osiecką. Z tego związku urodziła im się córka – Agata Passent.

Witold Paszt – 18 lutego 2022

 Witold Paszt urodził się 1 września 1953 roku w Zamościu. Tam ukończył szkołę muzyczną. Uczęszczał także na Wydział Wychowania Muzycznego UMCS w Lublinie.
Jego pierwszym zespołem była grupa Victoria Singers, którą założył w 1977 roku. Rok później powołał do życia zespół VOX, z którym święcił największe triumfy. W oryginalnym składzie znaleźli się Andrzej Kozioł, Ryszard Rynkowski oraz Witold Pasz i Jerzy Słota. Zespół wylansował przeboje takie jak „Bananowy song” czy „A gdyby tak”.
W latach 2021–2022 był jednym z trenerów od drugiej edycji programu The Voice Senior w TVP2.

Prof. Marian Zembala – 19 marca 2022

Profesor Marian Zembala miał 72 lata, był jednym z najwybitniejszych polskich kardiochirurgów. Pracował u boku prof. Zbigniewa Religi przy pierwszej udanej transplantacji serca. W 1993 roku objął funkcję dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu, a w 1998 roku otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. W 1997 roku jako pierwszy w Polsce wykonał transplantację pojedynczego płuca. W 2001 jako pierwszy w Polsce przeszczepił choremu płuco-serce.
W 2015 roku Marian Zembala został ministrem zdrowia w rządze Ewy Kopacz, zasiadał też w Sejmie w ławach Platformy Obywatelskiej w latach 2015-2019. Nie ubiegał się o reelekcję. W czerwcu 2018 roku prof. Zembala przeszedł udar, od tego czasu poruszał się na wózku. 

Jolanta Lothe – 1 kwietnia 2022

 Jolanta Lothe urodziła się 19 kwietnia 1942 roku w Wilnie. W 1966 roku ukończyła studia na PWST w Warszawie. Od 1989 roku, wraz z mężem Piotrem Lachmannem, prowadziła eksperymentalny „Videoteatr Poza”, który ma swoją siedzibę w Pałacyku Szustra w Warszawie.
Aktorka miała na swoim koncie wiele wybitnych ról filmowych. Widzowie mogą ją kojarzyć m.in. z produkcji takich jak „Brunet wieczorową porą”, „Polowanie na muchy”, „Potop”, „Tylko umarły odpowie”, czy „Rejs”, w którym zagrała ze swoją mamą – Wandą Stanisławską-Lothe.
Jolanta Lothe zagrała także w licznych serialach takich jak „Doktor Ewa” czy „Polskie drogi”. Ostatnio można ją było oglądać w produkcji TVP Barwy szczęścia, gdzie wcielała się w rolę babci Teresy Struzik.
Za całokształt twórczości i osiągniecia zawodowe, została uhonorowana Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Ludwik Dorn – 7 kwietnia 2022

 Ludwik Dorn urodził się 5 czerwca 1954 roku w Warszawie. W PRL-u działał w antykomunistycznej opozycji. Związał się z KOR-em. W 1980 r. był aresztowany i zwolniony wskutek porozumień sierpniowych. Wstąpił do NSZZ „Solidarność”, a w stanie wojennym był ścigany listem gończym.
Od 1990 zaczął bliżej współpracować z Jarosławem Kaczyńskim, który zakładał Porozumienie Centrum i wspierał kandydaturę Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich. Po zwycięstwie Lecha Wałęsy został zatrudniony w Kancelarii Prezydenta RP (której szefem został Jarosław Kaczyński) na stanowisku kierownika zespołu analiz.
Od 1992 był wiceprezesem PC. W 1997 roku został wybrany posłem z listy AWS. W 2001 wspólnie z Jarosławem i Lechem Kaczyńskimi oraz grupą współpracowników z PC brał udział w założeniu Prawa i Sprawiedliwości.
W wyborach parlamentarnych w 2001 uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji w okręgu podwarszawskim. Od grudnia 2002 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. W wyborach parlamentarnych w 2005 uzyskał reelekcję w tym okręgu. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza został ministrem spraw wewnętrznych i administracji a wkrótce także wicepremierem. Między nim a prezesem PiS dochodziło do rozbieżności zdań. W 2007 roku złożył dymisję z funkcji wicepremiera i ministra. W kwietniu został wybrany na marszałka Sejmu.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty z rzędu uzyskał mandat poselski. Jednak jego konflikt z Jarosławem Kaczyńskim narastał. Prezes PiS zawiesił go w prawach członka partii, a w 2008 roku został usunięty z PiS. W wyborach parlamentarnych w 2011 ponownie wystartował z listy Prawa i Sprawiedliwości. Utrzymał mandat poselski. Nie udało mu się to w kolejnych wyborach, w których startował z list PO.

Jacek Szymkiewicz – 11 kwietnia 2022

Jacek „Budyń” Szymkiewicz od 1996 roku był liderem i założycielem zespołu Pogodno, znanego z piosenek „Uśmiech się” czy „Pani w obuwniczym”, a także grupy Nowa Fala Polskiego Dansingu. Był też połową duetu Babu Król. Ostatnio wydał dwie solowe płyty „Kilof” i „Baset” oraz krążek „Ukryte do wiadomości” z zespołem Chango. Szymkiewicz był poetą, tekściarzem, multiinstrumentalistą, kompozytorem, performerem, twórcą muzyki do spektakli teatralnych i filmów. Napisał książkę „Grawer”.
Niecałą dobę przed śmiercią muzyk przekazał informację o nowym zespole Monofon, w którym miał śpiewać. Poza nim w skład grupy wchodzili: Michał „Dimon” Jastrzębski, Rafał Borycki, Michał Wójcik i Halszka Nabira. Szymkiewicz zapowiedział też wydanie płyty i singiel, który fani mieli niedługo usłyszeć. Nie wiadomo czy po śmierci artysty krążek zostanie wydany.

Andrzej Korzyński – 18 kwietnia 2022

 Andrzej Korzyński urodził się w 1940 roku w Warszawie. Tworzył muzykę do najbardziej znanych polskich filmów (m.in. „Wszystko na sprzedaż”, „Człowiek z marmuru”, „Na srebrnym globie”, „Akademia pana Kleksa” czy „Wielki Szu”), współpracował z Andrzejem Wajdą i Andrzejem Żuławskim, tworzył również piosenki dla Maryli Rodowicz, Urszuli czy Piotra Szczepanika.
W latach 80. stworzył postać Franka Kimono, a później napisał słowa do piosenki „Mydełko Fa”. Z założenia utwór miał być satyrą, ale stał się jednym z pierwszych hitów disco-polo. Korzyński został również odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, pracował m.in. w Berlinie, Paryżu i Moskwie.

Jerzy Trela – 15 maja 2022

Jerzy Trela w 1969 roku ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Był jednym z współtwórców Krakowskiego Teatru Scena STU. Występował w Teatrze Rozmaitości, a w 1970 roku przeniósł się do Teatru Starego w Krakowie.
Grał w filmach Wajdy, Krzysztofa Kieślowskiego, Andrzeja Żuławskiego, Agnieszki Holland, Filipa Bajona i Jerzego Hoffmana. Wśród ważnych ról aktora można wymienić kreacje w „Znikąd donikąd" (1975) Kutza, „Do krwi ostatniej…" (1978) Hoffmana, „Królowej Bonie" (1980) Janusza Majewskiego, „Blisko, coraz bliżej" (1982) Zbigniewa Chmielewskiego, „Karate po polsku" (1982) Wojciecha Wójcika, „Aniele w szafie" (1987) Stanisława Różewicza, „Ekstradycji 2" (1996) Wójcika, „Panu Tadeuszu" (1999) Wajdy, „Ziarnie prawdy" (2014) i „Ciemno, prawie noc" (2019). 

Ignacy Gogolewski – 15 maja 2022

Ignacy Gogolewski urodził się 17 czerwca 1931 roku w Ciechanowie. Maturę zdobył w Otwocku, a studia na wydziale teatralnym w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie rozpoczął w 1949 roku. Egzamin dyplomowy zaliczył w 1953 roku.
W stanie wojennym Gogolewski jako dyrektor teatru w Lublinie złamał bojkot środowiska i przeniósł do Teatru Telewizji przedstawienia. Swojej decyzji bronił wiele razy, mówiąc o szansie dla prowincjonalnego teatru. 

Maja Lidia Kossakowska – 23 maja 2022

 Polska pisarka fantastyki i dziennikarka, z wykształcenia archeolog. Była nazywana pierwszą damą polskiej fantastyki. Debiutowała w 1997 roku w magazynie literackim „Fenix”. Autorka bestsellerowego „Siewcy Wiatru” oraz cyklu „Upiór Południa” - czterech mikropowieści, najważniejszych i najpełniejszych opowieści, jakie kiedykolwiek napisała. Laureatka Nagrody im. Janusza A. Zajdla 2006 (ośmiokrotnie nominowana), Srebrnego Globu, Złotego Kota i Śląkfy.

Tadeusz Gołębiewski – 21 czerwca 2022

 Tadeusz Gołębiewski ukończył technikum cukiernicze, a następnie Szkołę Główną Planowania i Statystyki (obecnie SGH). Swoją przygodę w biznesie zaczynał ponad 50 lat temu od produkcji ciastek, do których masę wyrabiał w pralce Frani. W 1972 założył Przedsiębiorstwo Przemysłu Cukierniczego Tago pod Radzyminem. Aktualnie firma prowadzi działalność eksportową obejmującą swoim zasięgiem ponad 60 krajów na 5 kontynentach.
Przedsiębiorca był także założycielem sieci luksusowych hoteli. Najsłynniejszy znajduje się w Mikołajkach. Hotel został oddany do użytku w 1991 roku, a inwestycja zwróciła się po 26 latach. Do biznesmena należały także podobne obiekty w Wiśle oraz Karpaczu.

Zmarł Janusz Kupcewicz – 4 lipca 2022

 Janusz Kupcewicz urodził się w Gdańsku w 1955 roku. Swoją karierę zaczynał w Warmii Olsztyn, z której trafił później do lokalnego Stomilu. W Ekstraklasie zadebiutował w Arce Gdynia. Z niej przeniósł się do Lecha Poznań. Następnie odszedł do francuskiego AS Saint-Étienne. Po przygodzie we Francji przeszedł do greckiej Larisy. Z Grecji wrócił do Polski – do Lechii Gdańsk, by potem znów wyjechać za granicę do Turcji, do drużyny Adanasporu, w której zakończył karierę.
Jako zawodnik zdobył Puchar Polski z Arką Gdynia i mistrzostwo kraju z Lechem Poznań. W reprezentacji Polski Janusz Kupcewicz zadebiutował w 1976 roku. Na mistrzostwach świata w 1978 był rezerwowym. Zagrał dopiero w 1982 roku na mistrzostwach w Hiszpanii. W sumie w kadrze rozegrał 20 meczów i strzelił 5 bramek.
Po karierze piłkarskiej Janusz Kupcewicz spróbował swoich sił w polityce. Zapisał się do Platformy Obywatelskiej i z jej list kandydował do rady miejskiej Gdyni w 2006 i do Sejmu w 2007. Niestety bez powodzenia. Następnie z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego kandydował do sejmiku województwa pomorskiego w 2010 i do Sejmu w 2011, a w 2014 uzyskał mandat radnego sejmiku – również bezskutecznie. W 2015 i 2019 ponownie kandydował do Sejmu. Wstąpił w międzyczasie do PSL. W 2018 nie odnowił mandatu radnego.

Piotr Szkudelski – 22 sierpnia 2022

Piotr Szkudelski był perkusistą grupy Perfect od samego początku. Brał udział w nagraniach wszystkich studyjnych albumów, wspomagał też zespół podczas koncertów. Na perkusji grał od czterech dekad. Do Perfectu dołączył w 1980 roku. W tym czasie stworzył z muzykami wiele hitów, które na zawsze zapisały się w historii polskiej muzyki rockowej. O zawieszeniu swojej kariery w zespole poinformował w 2020 roku.
Jego kariera nie opierała się jednak tylko na wspomnianej grupie. Realizował się także w innych projektach muzycznych. Piotr Szkudelski grał również ze Zbigniewem Hołdysem w ramach projektu Dzikie Dziecko. Występował też w zespołach Jajco i Giganci oraz Emigranci. 

Edward Hulewicz – 4 września 2022

Hulewicz przyszedł na świat w 1937 r. na Wołyniu. Był absolwentem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Ukończył także kilka semestrów na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. 
Największy okres popularności Hulewicz przypada na lata 60. i 70., gdy występował w zespole „Tarpany”, a później zespole „Heliosi”. Do największych przebojów z tego okresu należą takie utwory jak „Obietnice’, „Zaczekaj aż opadnie mgła”, „Dwa złote warkocze”.
Następnie rozpoczął karierę solową, współpracując m.in. z Jarosławem Kukulskim, Janem Pietrzakiem czy Jonaszem Koftą. Z tym okresem twórczości Hulewicza wiążą się szlagiery „Za zdrowie pań”, „Serdeczne życzenia” czy „Znów ryzyka brak”. Renesans twórczości Hulewicza nastąpił za sprawą programu „Sanatorium miłości”. emitowanego na antenie Telewizji Polskiej. Motywem muzycznym czołówki programu jest utwór „Bo życie jedno mam”.
W 2020 r. piosenkarz obchodził 60-lecie działalności muzycznej. W tym samym roku został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 

Kazimierz Mazur – 6 września 2022

 Kazimierz Mazur miał 74 lata. Ostatnia rola, z której mogą kojarzyć go widzowie to rola Tomasza Wiśniewskiego, męża Amelii w serialu TVP „Barwy Szczęścia”. Największą sławę przyniosła mu jednak rola Tomaszka Niechcica w klasyce polskiego kina – „Noce i dnie”. Na swoim koncie miał też inne współprace jak przy produkcjach „Dom”, „40-latek. 20 lat później”, „Wiedźmin”. Młodszej publiczności dał się też poznać dzięki roli w serialu „Na Wspólnej”.
Mazur był dwa razy żonaty. Z pierwszą żoną Beatą Bogdańską-Mazur ma syna Kazimierza Mazura. Mężczyzna także wybrał aktorstwo i gra w serialu „Na Wspólnej”. Razem z ojcem założył Teatr Muzyczny „Blustrada”. Drugą wybranką zmarłego artysty była kompozytorka Katarzyna Gärtner. Małżeństwo mieszkało w Komaszycach pod Kielcami.
Kazimierz Mazur był też współzałożycielem Rodzimego Kościoła Polskiego. Pełnił tam rolę Ofiarnika Generalnego oraz członka Rady Związku, sekretarza i skarbnika. Rodzimy Kościół Polski zarejestrowano w 1995 roku w Warszawie. To związek wyznaniowy, który nawiązuje do etnicznych, przedchrześcijańskich wierzeń Słowian.

Ilona Kuśmierska-Kocyłak – 18 września 2022

 Ilona Kuśmierska-Kocyłak urodziła się w 1948 roku w Zabrzu. Była polską aktorką ale też reżyserką dubbingową. Chociaż publika najbardziej kojarzy ją z roli Jadźki Pawlakowej (z domu Kargul) w filmowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego: „Sami swoi”, „Nie ma mocnych” oraz „Kochaj albo rzuć”, grała też w wielu innych znanych produkcjach. Występowała w „Noce i dnie”, „Trzeciej granicy”, „Dziecinnych pytaniach”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc” czy „Przybłędzie”.
Prywatnie była żoną Ireneusza Kocyłaka – aktora Teatru Współczesnego w Warszawie. Mieli troje dzieci.

Tomasz Wołek – 21 września 2022

Tomasz Wołek był znany szerszej publiczności przede wszystkim jako dziennikarz i publicysta. Urodził się w 1947 roku. Ukończył studia z historii na Uniwersytecie Gdańskim. W 1968 roku brał udział w protestach studenckich, potem działał w „Solidarności” i Ruchu Młodej Polski, w stanie wojennym pisał do prasy podziemnej.
Współpracował z wieloma redakcjami m.in. „Gazetą Wyborczą”, „Rzeczpospolitą” i „Polityką”. Od 1990 roku sprawował funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Życia Warszawy” a w latach 1993–1995 był redaktorem naczelnym. Od 1996 do 2001 roku kierował pracami nowego dziennika „Życie”.
Tomasz Wołek pasjonował się też piłką nożną. Specjalizował się w futbolu w południowoamerykańskim. Współpracował m.in. z „Piłką Nożną”, na swoim koncie ma również dwie książki: „Copa America” i „Mexico Catolico”.
W 1999 towarzyszył Michałowi Kamińskiemu i Markowi Jurkowi podczas podróży do Wielkiej Brytanii. To właśnie tam doszło do spotkania z Augusto Pinochetem, oskarżonym w Hiszpanii o zbrodnie przeciwko ludzkości, zabójstwa i stosowanie tortur i osadzonym w areszcie domowym. Tomasz Wołek przeprowadził jeden z pierwszych wywiadów z chilijskim generałem po jego zatrzymaniu.
Za swoją działalność otrzymał Nagrodę Kisiela (1997) i został odznaczonym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). 

Franciszek Pieczka – 23 września 2022

Franciszek Pieczka ukończył PWST w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1954 roku. Pierwszy angaż znalazł w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze. Przez kolejne lata występował w Nowej Hucie, gdzie grał do 1964 roku. Jego debiutem filmowym była mała rola w „Pokoleniu” Andrzeja Wajdy. Ogromną popularność i rozpoznawalność przyniósł mu występ w serialu „Czterej pancerni i pies” (1960-1970). W roli Gustlika Jelenia zachwycał humorem i nonszalancją.
Równocześnie rozwijał karierę sceniczną. Do 1969 pracował w Starym Teatrze w Krakowie. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1974 roku należał do zespołu Teatru Dramatycznego. Od 1976 związał się z Teatrem Powszechnym, w którym występował do 2015 roku.
Zagrał w licznych filmach i serialach. Jego najsłynniejszą rolą był Gustlik w serialu „Czterej pancerni i pies”. Wystąpił w dziełach takich jak „Ziemia obiecana”, „Konopielka” czy „Jańcio Wodnik”.
Grał u największych polskich reżyserów, m.in. Andrzeja Wajdy, Tadeusza Konwickiego, Jerzego Skolimowskiego, Jerzego Kawalerowicza czy Jana Jakuba Kolskiego. W jego romantycznych obrazach podszytym fascynacją naturą i realizmem magicznym Pieczka mógł dać popis aktorskich umiejętności. Za tytułową rolę w „Jańcu Wodniku” otrzymał wiele nagród, m.in. na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni oraz na Międzynarodowym Festiwal Filmów Słowiańskich i Prawosławnych w Moskwie.
1 listopada 2017 został odznaczony najwyższym polskim odznaczeniem państwowym, Orderem Orła Białego. W 2018 roku Franciszek Pieczka został uhonorowany Nagrodą im. Przemysława Gintrowskiego.– Jestem wzruszony i zaszczycony. Chciałbym przy okazji przeczytać kilka słów refleksji o wielkości słowa. „Słowo ma pieśń i parabolę, zagadkę, przysłowie. Ma pieśń i parabolę, zagadkę, przysłowie. Dialog, dramę, epos, prawidła w wymowie. Ma harangę i powieść, wreszcie romans grecki. Pamflet i panegiryk senatu, szlachecki... Raz nawet już stanęło u kresu dojrzenia: Poczuło, że jest także i wolność milczenia, nie tylko wolność Słowa”... – mówił do zgromadzonych na gali w Teatrze Polskim.

Jerzy Urban – 3 października 2022

Jerzy Urban urodził się w 1933 roku w Łodzi. Wychowywał się w zasymilowanej żydowskiej rodzinie, która była związana ze środowiskiem łódzkich robotników. Jego ojciec Jan Urbach był przez wiele lat członkiem PPS.
W latach 1981-1989 Jerzy Urban sprawował funkcję rzecznika prasowego rządu. Wszedł w skład specjalnego zespołu utworzonego przez Biuro Polityczne KC PZPR, który miał za zadanie przygotować opinie oraz wnioski dotyczące podstawowych dziedzin działań propagandowych. Do głównych zadań grupy należało zwalczanie Solidarności. Jerzy Urban publikował felietony, w których m.in. oskarżał o. Maksymiliana Kolbe o anysemityzm a ks. Jerzego Popiełuszkę określał mianem Savonaroli komunizmu.
W kwietniu 1989 został powołany na ministra-członka Rady Ministrów, sprawował jednocześnie funkcję przewodniczącego Radiokomitetu. W tym samym roku bezskutecznie ubiegał się o mandat posła - zdobył 34 000 głosów, przegrywając z Andrzejem Łapickim popieranym przez Komitet Obywatelski przy Lechu Wałęsie. Rok później wstąpił do Socjaldemokracji RP, a nastepnie do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
Od 1992 roku Jerzy Urban sprawował funkcję redaktora naczelnego tygodnika Nie, którego był założycielem. Nie były to jego pierwsze kroki w dziennikarstwie. W 1957 roku był związany z tygodnikiem Po prostu, przez kilkanaście lat pisał również dla Polityki.
Jerzy Urban w ostatnich latach był częstym bohaterem skandali. Na początku lat 90. Jerzemu Urbanowi zarzucono rozpowszechnianie pornografii. Ostatecznie sprawa została umorzona ze względu na znikomą szkodliwość społeczną czynu.
W 2002 został oskarżony o obrazę Jana Pawła II jako głowy państwa watykańskiego w związku z publikacją w „Nie” artykułu „Obwoźne sado-maso”.
W 2015 roku pojawił się w „Skandalistach” na antenie Polsat News w stroju biskupa. Postanowił także zapalić papierosa na wizji. Po emisji programu do KRRiT spłynęło kilkadziesiąt skarg. W efekcie „Skandaliści” czasowo zniknęli z anteny a zastępca dyrektora Polsat News został zawieszony w pełnieniu obowiązków. 

Tomasz Wójtowicz – 24 października 2022

Tomasz Wójtowicz był mistrzem świata z 1976 roku, złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Montrealu 1976 i wielokrotnym srebrnym medalistą mistrzostw Europy.Czytaj też:
Jan Kobuszewski zmarł 3 lata temu. Na jego grobie pojawił się właśnie pomnik. Co przedstawia?Czytaj też:
Grób Krzysztofa Krawczyka zostanie zmieniony. Dlaczego?