Informację o śmierci Janusza Majewskiego przekazało Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Reżyser zmarł w nocy z 9 na 10 stycznia. SFP przywołało w publikacji wywiad reżysera dla „Magazynu Filmowego”, w którym mówił o śmierci.
– Jest mi bliskie powiedzenie, któregoś ze starych Greków, o tym, że dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy jest śmierć, nie ma nas – stwierdził. – Ja już przeżyłem kiedyś taką małą śmierć i wiem, na czym ona polega. Moja córka chciała, żebym koniecznie nauczył się grać w golfa. Gdy odwiedziłem ją na Majorce, zapisała mnie na lekcje z instruktorem. Tego dnia było dosyć gorąco, a ja nie miałem nawet czapeczki. I w tym świecącym mi prosto w oczy słońcu przez godzinę machałem kijem golfowym. Za każdym razem, jak podnosiłem rękę do góry, patrzyłem na zegarek i zadawałem sobie pytanie, ile jeszcze tej męki? Ale ambicja wygrała, dotrwałem do końca. Zaczęliśmy schodzić z pola i nagle otwieram oczy, a ja leżę na trawie, a instruktor cuci mnie wodą. Zemdlałem, ale tego momentu nie uchwyciłem. Nie da się go uchwycić. Nie było mnie. I tak samo jest ze śmiercią. Pstryk i cię nie ma. Chyba że człowiek umiera w męczarniach, z powodu rany czy choroby. Ludzie różnie umierają. Jak będzie u mnie? Zobaczę, w razie czego dam znać – żartował.
Kim był Janusz Majewski?
Janusz Majewski jako reżyser filmów fabularnych zadebiutował w 1966 roku filmem „Sublokator”. Do najważniejszych tytułów w karierze reżysera należą takie produkcje, jak m.in. „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię” (1969), „Lokis” (1970), „Zazdrość i medycyna” (1973), „Zaklęte rewiry” (1975), „Sprawa Gorgonowej” (1977), „Lekcja martwego języka” (1979), „Diabelska edukacja” (1994), „Po sezonie” (2005), „Mała matura 1947” (2010), czy nagrodzony Srebrnymi Lwami w Gdyni – „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” (2015).
Ogromną popularność Janusz Majewski zyskał dzięki serialowi telewizyjnemu „Królowa Bona”, który zadebiutował w 1980 roku. Dwa lata później reżyser zrealizował, nawiązujący do słynnego serialu dramat historyczny „Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny”. Słynne tytuły jego autorstwa to oczywiście także dyptyk „C.K. Dezerterzy” (1985) oraz „Złoto dezerterów” (1998). W 2008 roku zrealizował serial „Siedlisko”. Jego ostatnim filmem był dokument „Jazz Outsider” z 2022 roku.
Janusz Majewski nie bał się eksperymentować i często realizował wiele różnych gatunków filmowych. W rozmowie z „Magazynem Filmowym” SFP w 2016 roku mówił, że „zawsze starał się uciekać przed szufladkowaniem”.
– Nie chciałem stać się specjalistą od jakiegoś gatunku, wolałem szukać czegoś nowego, pokonywać kolejne przeszkody. Zawsze starałem się robić jak najlepsze kino. Fascynowała mnie zawsze sama jego istota jako spektaklu obrazu, ale i dźwięku, spektaklu, który jest stopem wielu elementów – literatury, aktorstwa, sztuk plastycznych etc. Kino jako konglomerat wielu sztuk – przyznał.
Majewski był także pisarzem, napisał „Maleńką”, „Czarnego mercedesa”, „Siedlisko”, „Małą maturę” czy „Ostatni klaps. Pamiętnik moich filmów”.
Był laureatem Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski i Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2012 roku otrzymał Polską Nagrodą Filmową „Orzeł” w kategorii: Nagroda za Osiągnięcia Życia. Był Laureatem Nagrody Specjalnej „Platynowe Lwy” za całokształt twórczości na 41. Festiwalu Filmowym w Gdyni (2016) oraz Nagrody Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitne osiągnięcia artystyczne i wkład w rozwój polskiej kinematografii.