„Zielona mila” na podstawie książki Stephena Kinga opowiada o Paulu Edgecombie (Tom Hanks), który jest pensjonariuszem domu starców. Kiedy pewnego razu ogląda w telewizji przedwojenny film, wzrusza się i przypomina sobie dawne czasy. Ze wspomnień zwierza się koleżance, opowiadając historię ze swojej młodości, kiedy jako strażnik bloku śmierci w 1935 roku odprowadzał więźniów na krzesło elektryczne. Ostatnia droga skazańców wiodła przez korytarz wyłożony zielonym linoleum nazywany „zieloną milą”.
Jeżeli jesteście fanami filmu, z pewnością zaciekawią was nieznane fakty z planu tej produkcji. Jacy aktorzy mieli wcielić się pierwotnie w głównych bohaterów? Ile w rzeczywistości myszy „zagrało” Mr. Jinglesa? Czy Michael Clarke Duncan był najwyższym aktorem na planie?
Nieznane tajmnice z planu filmu „Zielona mila”
W dwie z głównych postaci wcielać się mieli zupełnie inni aktorzy
Chociaż Frank Darabont obsadził Toma Hanksa w głównej roli Paula Edgercomba (wybór, który zachwycił Stephena Kinga), początkowo reżyser zaoferował tę rolę Johnowi Travolcie. Ten jednak odrzucił propozycję. Z kolei drugoplanowa rola Wilda Billa Whartona, psychopaty, którego zagrał Sam Rockwell, w pewnym momencie miała przypaść Joshowi Brolinowi.
Tom Hanks miał zagrać „starszą wersję” swojej postaci
W filmie „starszą” wersję Paula Edgercomba gra 82-letni Dabbs Greer, a rola ta okazała się ostatnią na dużym ekranie w karierze aktora. Początkowo jednak to Hanks miał zostać przekształcony w starszą wersję swojej postaci, jednak makijażyści nie byli w stanie zmienić aktora w wiarygodnego 108-latka.
Było więcej niż jeden Mr. Jingles
Od 15-30 wyszkolonych myszy było wykorzystane w filmie. Przy produkcji oczywiście zastosowano także wiele efektów CGI, w tym przy okazji sceny złości Percy'ego Wetmore'a. Myszy kuszono małymi przekąskami.
Michael Clarke Duncan nie był najwyższym mężczyzną w filmie
Michael Clarke Duncan wcielający się w rolę John Coffeya był kilka centymetrów niższy od Jamesa Cromwella, który wcielał się w Wardena Mooresa. Ponadto odtwórca roli strażnika Brutala Howella był podobnego wzrostu co Duncan.
Twórcy mieli problem ze znalezieniem aktora do roli Johna Coffeya
Kiedy o tym problemie dowiedział się Bruce Willis, zasugerował udział w castingu swojemu przyjacielowi z „Armagedonu” Michaelowi Clarke'owi Dunkanowi, który uwielbiał książkę „Zielona mila” Stephena Kinga.
Niewyjaśnione wątki
W filmie nie wyjaśniono, dlaczego Arlen Bitterbuck i Edward Delacroix zostali skazani na śmierć. Tylko w książce King zdradził, że pierwszy z nich zabił człowieka, z którym pokłócił się o parę butów, a drugi był podpalaczem, gwałcicielem i mordercą.
Tytuł filmu
Tytuł filmu i książki odnosi się do potocznej nazwy bloku E, który nazywano ostatnią milą i podłogi jaka tam się znajdowała.
Bez Oscara
Chociaż film w 2000 roku nominowany był do Oscara w czterech kategoriach (najlepszy aktor drugoplanowy, najlepszy film, najlepsza muzyka filmowa, najlepszy scenariusz adaptowany) nie zdobył żadnej statuetki.
Błędy w filmie
W filmie pojawia się kilka błędów. Paul grany przez Toma Hanksa ma brązowe oczy, natomiast jego „starsza wersja” grana przez Dabbsa Greera ma niebieskie oczy. Strażnicy więzienni noszą mundury, chociaż w czasach, w których rozgrywa się film, strażnicy ich nie mieli. W filmie wykorzystano trzy piosenki Eddy'ego Howarda, które nagrał pięć lat po czasie, w którym rozgrywa się akcja filmu.
„Zielona mila” a „Skazani na Shawshank”
W obydwu filmach zagrali Jeffrey DeMunn, William Sadler, Mack Miles i Brian Libby. Muzykę do filmów skomponował Thomas Newman, montażystą był Richard Francis-Bruce, a scenografem Michael Seirton.
Czytaj też:
Szokujące tajemnice kultowego filmu. To działo się na planieCzytaj też:
QUIZ z kultowych thrillerów. Pamiętasz te filmowe klasyki?Czytaj też:
To pokochali Polacy. Netfliksowe hity tygodnia