Krzysztof Krawczyk — życiorys
Krzysztof Krawczyk urodził się 8 września 1946 roku w Katowicach jako najstarszy syn aktorów i śpiewaków operowych, Januarego oraz Lucyny. Wokalista miał również cztery lata młodszego brata, Andrzeja. Cała rodzina przeprowadziła się do Poznania w 1949, gdzie piosenkarz rozpoczął edukację w Podstawowej Szkoły Muzycznej nr 1 w 1953 roku.
Kolejna zmiana miejsca zamieszkania odbyła się trzy lata później. Krawczyk chodził wówczas do Szkoły Muzycznej w Łodzi. Artysta samodzielnie nauczył się w grze na gitarze, jednak tajniki śpiewu poznał w liceum należącym do zespołu tej szkoły. Niestety, jego ojciec zmarł w 1964 roku, co sprawiło, że osiemnastoletni Krzysztof stał się jedynym żywicielem rodziny.
Wokalista musiał podjąć się pracy jako goniec, jednak kontynuował naukę w szkole wieczorowej i zdał maturę. Co więcej, muzyk założył mniej-więcej wtedy zespół o nazwie Trubadurzy, który był pierwszym przystankiem w jego karierze. Prawdziwy przełom nastąpił natomiast od lat 70., kiedy zaczął występować solo i odciskać piętno na polskiej popkulturze.
Krzysztof Krawczyk był trzykrotnie żonaty. Pierwszą wybranką piosenkarza była Grażyna Adamus, którą poślubił w 1969 roku, jednak rozwód nastąpił już cztery lata później przez niewierność po stronie mężczyzny. Artysta ożenił się ponownie w 1973 z Haliną Żytkowiak. Para miała syna — Krzysztof Igor urodził się jeszcze w tym samym roku.
Ostatni ślub Krzysztofa Krawczyka odbył się w 1985. Artysta był ze swoją żoną, Ewą Trelko (nazwisko panieńskie) do końca życia, ale nie doczekał się już kolejnych dzieci. Wokalista zmarł 5 kwietnia 2021 roku w Łodzi po zakażeniu się wirusem SARS-CoV-2. Jak powiedziała jednak Ewa Krawczyk, przyczyną śmierci był szereg chorób współistniejących, a nie COVID-19.
Krzysztof Krawczyk — kariera muzyczna
Kariera muzyczna Krzysztofa Krawczyka dzieli się na okres, w którym występował wraz z zespołem Trubadurzy (lata 1963-1973 i krótki moment w 1976 roku) oraz czas, kiedy spełniał się jako artysta solowy (od 1973).
Krzysztof Krawczyk w Trubadurach
Krzysztof Krawczyk, Marian Lichtman, Sławomir Kowalewski, Bogdan Borkowski oraz Jerzy Krzemiński założyli zespół Trubadurzy podczas wakacji w Mielnie w 1963 roku. Członkiem grupy była również Sława Mikołajczyk, która dołączyła do kapeli na krótki okres w 1965. Artystka wystąpiła z całym zespołem na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w tym samym roku. Trubadurzy otrzymali wtedy nagrodę za swój debiut.
Problemy w zespole zaczęły się jednak w 1967, kiedy Krzemiński i Borkowski odeszli do innej formacji — No to co. Marian Lichtman i Krzysztof Krawczyk postanowili wówczas dołączyć do eksperymentalnej kapeli o nazwie „Izomorf 67”, ale wrócili do Trubadurów po kilku miesiącach. Grupa stała się też większa o nowego członka, Ryszarda Poznakowskiego. Zespół odgrywał wtedy koncerty na różnych festiwalach w kraju oraz poza jego granicami.
Trubadurzy w nowym składzie wydali płytę „Krajobrazy” w 1968 i album „Ej, sobótka, sobótka” w 1969 roku. Formacja odnosiła największe sukcesy właśnie w tym okresie, jednak jej istnienie zostało zagrożone przez odejście Poznakowskiego. Zespół „uratowała” Halina Żytkowiak, wchodząc w tym samym roku w jego szeregi jako wokalistka. Artystka została żoną Krawczyka po czterech latach współpracy.
Chociaż początek lat 70. to kolejny okres świetności grupy, ostatecznie formacja uległa rozpadowi w 1973, kiedy Krzysztof Krawczyk rozpoczął karierę solową. Trubadurzy przeżywali jednak kilkukrotne próby reaktywacji. Wokalista wrócił na krótko do zespołu w 1976 roku i nagrał płytę „Znowu razem”, która zyskała „złoty status”, a następnie odbył trasę koncertową z kapelą i ponownie odszedł, aby kontynuować samodzielną karierę.
Najważniejsze momenty w karierze solowej Krzysztofa Krawczyka
Krzysztof Krawczyk nagrał album „Byłaś mi nadzieją” w 1973 roku. Pierwsza, solowa płyta wokalisty była wykonana we współpracy z zespołem instrumentalnym Poznakowskiego. Artysta występował wówczas na wielu festiwalach, a co więcej — nie tylko w Opolu czy Sopocie, ale także np. w NRD, Związku Radzieckim, Jogosławii, Grecji, Beligii, Holandii, Australi oraz na Alasce.
Andrzej Kosmala został menedżerem piosenkarza w 1974, a rok później wokalista nagrał swoje największe przeboje (przynajmniej jedne z najbardziej popularnych utworów): „Parostatek” i „Rysunek na szkle”. Piosenki Krzysztofa Krawczyka były często puszczane w radiu oraz telewizji, a on sam zdobywał coraz więcej nagród, np. tytuł Piosenkarza Roku w plebiscycie „Klubów Publicystów Estradowych” w 1975.
Krawczyk nawiązał również współpracę z zachodnioniemiecką wytwórnią Polydor pod koniec lat 70, dla której nagrał dwa single („Als wir noch Kinder waren” oraz „Auf Wiedersehen Madelaine”). Artysta wypuścił wtedy także wiele innych piosenek, takich jak np. „Jak minął dzień” czy „Byle było tak”. Chociaż wokalista zniknął wówczas z radia i telewizji przez nałożenie cenzury, jego utwory cieszyły się niezmienną popularnością wśród rodaków.
Ostatecznie, Krzysztof Krawczyk wyemigrował do USA w 1979 roku, ponieważ zmęczył się frustracją z powodu ocenzurowania jego twórczości. Artysta nagrał w tym okresie album „From a different place”, ale oprócz zajmowania się muzyką, podjął się również pracy jako barman, taksówkarz czy pracownik fizyczny. Wokalista wrócił do Polski pięć lat później i rozpoczął współpracę z Bohdanem Smoleniem, z którym nagrał kilka piosenek.
Krawczyk Krzysztof wydał jeszcze w tym samym roku płytę pt. „Wstaje nowy dzień” i nagrał piosenkę tytułową do serialu „Diabelskie szczęście”. Muzyk występował też od tej pory z innymi artystami w zespole o nazwie „Krzysztof Krawczyk Family”. Piosenki grupy, takie, jak np. „To jest po prostu rock and roll”, „Ostatni raz zatańczysz ze mną” czy „Za tobą pójdę jak na bal” cieszyły się ogromną popularnością w 1986 roku w plebiscytach TVP.
Końcówka lat 80. to kolejny szczyt w karierze Krawczyka. Wokalista znajdował się na górze list przebojów, jednak w czerwcu 1988 uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu, przez co musiał przejść operację twarzy i wrócił na scenę dopiero w 1989. Lata 90. stanęły natomiast pod znakiem ponownej emigracji do Stanów Zjednoczonych. Piosenkarz nagrał wtedy płytę pt. „Eastern Country Album”.
Krzysztof Krawczyk wydał jeszcze krążek „Gdy nam śpiewał Elvis Presley” w 1994, zanim rok później wrócił na stałe do kraju. Artysta odbył trasę koncertową po Niemczech i nagrał teledysk do legendarnego utworu „Nowy Jork, dochodzi chyba piąta” w 1997. Wokalista wręczył również papieżowi płytę „Ave Maria” podczas wizyty Jana Pawła II w Polsce, a w zamian otrzymał różaniec. Muzyk długo wspominał to spotkanie.
Krawczyk przygotował też pod koniec lat 90. recital z okazji 35-lecia swojej kariery muzycznej, który wyemitowała Telewizja Polska. Piosenkarzowi wręczono wtedy nagrodę Prezesa TVP. Wokalista wydał jeszcze w tym okresie album „Polskie Tango” z utworami Mieczysława Fogga, a w 2000 roku dwa krążki wokalisty otrzymały status złotej płyty („Daj mi drugie życie” oraz „Ojcu świętemu śpiewajmy”).
Kolejne 21 lat życia stały pod znakiem nowych albumów i nagród, które mnożyły się na koncie artysty. Krzysztof Krawczyk stał się ikoną polskiej muzyki i odcisnął duże piętno na naszej popkulturze. Przykładowo, wokalista znalazł się m.in. na piątym miejscu w rankingu osób, które podbiły serca Polaków, jaki został przeprowadzony w 2006 roku przez TNS OBOP. Śmierć artysty w 2021 była natomiast relacjonowana przez wiele mediów i wstrząsnęła całym krajem.
