Jak słyszymy w krótkim materiale, grany przez Arkadiusza Jakubika Rafał „pracuje na dwa etaty” – jako psycholog w zakładzie karnym i ojciec dwóch nastoletnich córek. Pod nieobecność pracującej w Niemczech żony (Maja Ostaszewska) samotnie zajmuje się dziećmi oraz prowadzi dom. Nie chce jednak przyznać, że jest zmęczony nadmiarem obowiązków i nie radzi sobie z własnymi emocjami.
Jego drugim domem jest zakład karny, w którym panują proste zasady. W pracy jest zawsze profesjonalny, empatyczny, działa zgodnie z przepisami. Służbowe obowiązki są dla niego prostsze niż zajmowanie się domem, a rozmowa z osadzonymi przychodzi mu z większą łatwością niż z własnymi córkami. W pewnym momencie sprawy rodzinne w dramatyczny sposób wychodzą jednak na pierwszy plan.
W niewyjaśnionych okolicznościach ginie nastolatka (Matylda Giegżno), córka psychologa więziennego, Rafała Wejmana. Ojciec desperacko rozpoczyna poszukiwania na własną rękę. Ciężką sytuację, w której jest jego rodzina (w tym druga córka, Katarzyna Gałązka) pogłębia kryzys ich wzajemnych relacji, niezrozumienia, emocjonalnego dystansu i braku więzi. Tymczasem wokół sprawy narasta zmowa milczenia.
„Klangor”: Twórcy serialu
Oryginalny scenariusz „Klangora” autorstwa Kacpra Wysockiego, oparty na pomyśle Tomasz Kamińskiego powstał w ramach CANAL+ SERIES LAB – programu skierowanego do scenarzystów, reżyserów i producentów kreatywnych, zawodowo tworzących i rozwijających seriale telewizyjne. Za zdjęcia do serialu odpowiada Witold Płóciennik, za scenografię Agata Stróżyńska, charakteryzację Iza Andrys, kostiumy Małgorzata Fudala, montaż Wojciech Mrówczyński oraz Piotr Kmiecik, muzyka jest autorstwa Mikołaja Trzaski.
Za całą produkcję odpowiada Opus TV – Łukasz Dzięcioł i Piotr Dzięcioł, którzy produkują dla CANAL+ również drugą część serialu „KRUK. Szepty słychać po zmroku”. Spółka-matka firmy – Opus Film ma na swoim koncie m.in. oscarową „Idę” i „Zimną wojnę”, koprodukcje CANAL+. Premiera „Klangora” odbędzie się już 26 marca.
Czytaj też:
Szczepan Twardoch o serialu „Król”: To nie była frajda dla frajdy